چند وقت بود ذهنم درگیر وزن رباعی بود و یه روز که داشتم به « لا حَولَ و لا قوَّةَ الّا بالله » فک می کردم، دیدم این عبارت خودش به تنهایی می تونه یک مصرع تاثیرگذار در یک رباعی باشه ( هرچند که قبلن شاعرانی دیدم که این کار رو توی رباعی هاشون انجام دادن! ) ... مدّتی گذشت و یه روز که محو معنا و معرفت این عبارت شریفه شده بودم ( البته به قدر فهم خودم ! ) به این فک می کردم که چه اشکال داره یک رباعی سرود که در چهار مصرعش همین عبارت تکرار بشه. ولی این نکته که تکرار در رباعی میتونه آزار دهنده باشه و اثر رو به ورطه ی نابودی بکشونه باعث شد که در نوشتن این رباعی تردید کنم ، تا اینکه یه روز که داشتم «پادشهر»؛ دفتر رباعی میلاد عرفان‏پور ( از رباعی‏سُراهای مطرح کشور ) برگ می زدم در اولین رباعی با همون رباعی مذکور روبرو شدم :

                                لا حَولَ و لا قوَّةَ الّا بالله               لا حَولَ و لا قوَّةَ الّا بالله

                               لا حَولَ و لا قوَّةَ الّا بالله                لا حَولَ و لا قوَّةَ الّا بالله

حالا این همه مقدّمه چینی کردم که بگم با تجربه ای که از رباعی بالا به‏دست آوردم، این جرئتو پیدا کردم که حداقلش در سطح دنیای مجازی دست به سرودن این رباعی بزنم :

آمد به سَرَم از آنچه می‏ترسیدم! 
                         
                    آمد به سَرَم از آنچه می‏ترسیدم!
              
                                                   آمد به سَرَم از آنچه می‏ترسیدم!
 
                                                                                  آمد به سَرَم از آنچه می‏ترسیدم...!  

پ.نون :
دیگه تا من باشم و قبل از اینکه همه ی جوانب رو در نظر نگرفتم ، از خدا چیزیو طلب نکنم...
وقتی نمیده  یه حکمتی داره. حالا هم که داده لابد یه حکمتی داره !
+ خدا جون! حالا من بچّگی کردم یه چیز گفتم، تو دیگه چرا ... ؟